Het moest er eens van komen. Dat is een feit. Maar dat het uitgerekend -van alle dagen op een jaar, of nee 2,5 jaar?- op mijn verjaardag moest komen… dat is er toch wel wat over, niet?
Dat is een goed voorbeeld van een zodanig specifiek getimede ‘toevallige’ gebeurtenis, dat je op slag zou twijfelen aan het bestaan van ‘toeval’. Als je nog volgt.
Ik lijk even in slowmotion te bestaan. Alles wat ik normaal als randactiviteit beschouw, als bijgerecht, is nu een hoofdgerecht geworden. Een gigantisch hoofdgerecht, dat ik amper op krijg. Waar ik een paar uur van moet bekomen.
Douchen,
Kleren aandoen,
Een bericht beantwoorden (leuk al die verjaardagsberichten)
Een kersepitkussen opwarmen,
Eten maken,
Eten, nog de ergste van allemaal.
Ineens wordt het me duidelijk wat ‘rest & digest’ werkelijk betekent. Vanaf er energie naar mijn spijsvertering moet, val ik stil. Letterlijk en figuurlijk. Het is wel behoorlijk ironisch dat hoewel eten ons energie verschaft, het blijkbaar minstens evenveel energie van ons vraagt om verteerd te geraken. Zo lijkt het althans.
Een rare mix van weemoed en opluchting zindert door mijn lijf. Vanaf de koorts wat zakt, is er ineens vrijgekomen ruimte om me te wentelen in een bedje van zelfmedelijden bestaande uit rozenblaadjes met een paar doornen. Enerzijds 'moet' ik even niets, anderzijds 'wou' ik net vanalles. Ik weet niet of ik moet lachen of wenen... dus geef ik mezelf dan maar de vrijheid allebei te mogen. Ook dat lucht op.
Ineens bedenk ik me hoe het moet zijn voor diegenen die in een chronische staat van pijn en vermoeidheid vertoeven om die:
1. Te verduren, dag in - dag uit, zonder duidelijk eindpunt
2. Herhaaldelijk geconfronteerd te worden met het ongeloof, onbegrip of ongeduld van anderen
3. Dan ook nog eens energie te verspillen aan het 'verantwoorden' of 'uitleggen' van klachten
Die laatste mag dan ook wel gewoon geschrapt worden, gezien het de enige is die kan geschrapt worden. Dat is dan -wat ze binnen ACT- het werkbaarheidsprincipe noemen. Doe meer van wat werkt, doe minder van wat niet werkt. As simple as that (hoewel het vaak allesbehalve simpel is).
Het is een goede bewustzijnsoefening. Een return to the body, back to basics. Eat, sleep, rest, repeat. Enkel de essentie blijft over. Raar, in feite, dat als ik me 'gezond' voel - die essentie al heel snel haar 'belang' lijkt te verliezen. Dat ik ze dan als bijzaak beschouw. Dat ik er amper tot geen aandacht aan besteed. Dat dat kersepitkussen ook gewoon al jaren in de kast ligt. Dat mijn hoofd in de overtuiging leeft dat er andere, veel belangrijkere, dingen te 'doen' zijn dan mijn rug en schouders te voorzien van enig extra comfort. Het is een gemeen ding soms, dat alomtegenwoordige hoofd van ons.
Het is alsof ons hoofd, collectief, zijn belangstelling verloor voor de essentie van leven. Alsof het hoofdpersonage ineens gedegradeerd werd tot achtergrondfiguur en er nu op moet toezien hoe allerlei B-personages - die misschien gewoon naar bed zijn gegaan met de regisseur- zijn spotlight stelen.
Net omdat ik me ineens zo hyperbewust ben van wat energie van me vraagt, hoe minimaal ook, biedt het me een uitnodiging om te kiezen. Het verplicht me oog in oog te staan met alles wat er op een dag passeert en het belang ervan af te wegen tegenover de energiekost. Mijn nagels vijlen en lakken heeft de cut, helaas, niet gehaald. Ook shampoo verloor ineens zijn machtspositie in de douche.
Niets gebeurt nog op autopilot.
Alle routines zijn met de grond gelijkgemaakt.
Ohja, we zijn ook naar Spanje verhuist. Dus mijn week zag er zo uit: intrekken in ons appartement in Barcelona, me verheugen op mijn eerste verjaardag hier, uiteindelijk met koorts tot de zetel verbannen worden.
En dus, zijn echt al mijn routines, mijn zorgvuldig uitgewerkte ochtendritueel, aan diggelen geslagen. Ik weet niet of ik hier verdrietig, bang, boos of blij om ben. Het is bevrijdend en ook een beetje bevreemdend.
En dan bedacht ik me het volgende:
Je moet bereid zijn,
je netjes gebouwde huisje
aan diggelen te slaan;
alvorens de ruimte
en drive te vinden
om een nieuw te bouwen.
Steviger & slimmer
Dan het voorgaande ontwerp.
