Sinds ik bereid was toe te geven dat ik noch perfect - noch een typische brave burger - ben is er één en ander bewogen. De beweging ontstond NET omdat ik meer bereid werd mijn eigen pijn - mijn eigen 'imperfecties' - in de ogen te kijken. Ik had ze goed verstopt, wil het echter lukken dat verloren voorwerpen terugvinden mijn alleroudste specialiteit is. 

​

Zolang ik me herinner voel ik me als een puzzelstukje dat niet helemaal past. Ware het niet dat ik altijd erg goed ben geweest in me 'aanpassen', me te gedragen als zijnde 'brave leerling, dochter, vriendin, burger'. Een geboren hulpverlener, in de zin dat mezelf wegcijferen en de ander behagen (pleasen) aanvoelde als een 2de natuur. Dat lukte zo goed dat het niet-passende stukje onopgemerkt bleef, op termijn ook door mezelf. 

​

Er zijn echter van die kantelmomenten waarop het leven ons onverwachts een slag geeft, alsof we wakker worden geschud uit een diepe droom. Beetje bij beetje ontdekte ik - bij elke 'tegenslag' (of net niet, het is maar hoe je het bekijkt)- die delen van mezelf, die ik zorgvuldig had verstopt. Ik ontdekte dat mijn lastige, vaak pijnlijke, voelsprieten in feite een schat vol wijsheid in zich droegen. De combinatie van mediteren, lezen, schrijven en coaching maakte dat ik er een andere, meer open, blik op kreeg.

 

Waar voorheen ik de pijn wegduwde en perfectionistisch handelde, nam ik steeds vaker de tijd om echt te luisteren. Alsof ik een antiek intern kompas terugvond, dat lang onder het stof had gezeten. Aanvankelijke weerstand transformeerde al snel in enthousiasme, de zin om steeds verder te gaan op dit ongeplaveide pad. De zin om mezelf echt te ontmoeten, niet langer naar een ander, maar steeds meer naar eigen normen levende. 

​

Ik leef nu eerder 'creatief' zou je kunnen zeggen (leestip: 'De kunst van Creatief leven', Elizabeth Gilbert). Werken en reizen lopen door elkaar. Ontdekken, leren en creëren staan voorop. Maar alvorens je een gat in de lucht springt en zegt 'dat wil ik ook', weet wel dat dit -hoe dan ook- gepaard gaat met enig ongemak. Het is echter maar door jezelf ermee te confronteren dat je al eens versteld zou staan van je eigen kunnen. Als het aankomt op omgaan met pijn en ongemak mag je erop rekenen dat we onszelf systematische onderschatten. We kunnen veel meer 'aan' dan we denken.

 

Ik ondervond (en ondervind nog steeds) dat ik pijn kan voelen en nog steeds rechtdoor kan bewegen, ik kan voelen wat ik voel en toch mezelf trouw blijven. Meer nog, de pijn is misschien zelfs een tik op de schouders, je eraan herinnerend dat er iets op het spel staat. Die ontdekking werkt ontzettend bevrijdend, het is er één die ik anderen van harte toewens en die mijn missie mee vormgaf. 

 

Keuzes maken die jouw wensen & dromen volledig weerspiegelen gaat onvermijdelijk gepaard met verdriet, angst,  teleurstelling, schaamte; de hele waaier aan menselijke gevoelens. De weg is niet er omheen, de weg is erdoor. Cliché als het is, het is de oudste waarheid die bestaat: laat het najagen van geluk voor wat het is en focus je energie op het leiden van het leven waar je trots op kan zijn, waar je wild van wordt. Want is dat niet wat we allemaal werkelijk zijn? 

​

'Tat twam asi' -Sanskrit: 'Dat ben jij'.

​

Ik ben ervan overtuigd dat alle mensen baat hebben bij dit soort 'onderwijs'. Het is niet iets wat we nodig hebben als we ziek zijn, het is iets wat we nodig hebben, punt. Jezelf helpen, betekent de mensen rond je helpen en die mensen rondom hen. We zijn allemaal verbonden, in die zin is er eigenlijk niet zoiets als 'zelf-groei' er is enkel groei, zich verspreidend aan de snelheid van het licht.

​

Mocht je graag meer lezen hierover, op mijn blog verschijnen er regelmatig artikels over mindful & waardegericht leven. 

​

Liefs, Sarah