°Wie overdag slaapt, wordt 's nachts wakker gehouden
'Kunnen we alsjeblieft gewoon eens zo babbelen zonder dat ik het opschrijf?'
"Neen." klinkt het resoluut.
Ik besef dat onderhandelen in feite zinloos is, ik kan opstaan en schrijven of ik kan blijven liggen en woelen.
Komt die stem nu eigenlijk uit mijn binnenste?
Of komt ze van buitenaf? Ze voelt hoe dan ook heel vertrouwd aan, alsof we elkaar op een diep niveau kennen.
'Waarom praat je niet gewoon overdag tegen me, binnen de kantooruren? Je weet dat ik mijn slaap nodig heb.'
"Omdat je overdag niet luistert."
Touché.
Dat laatste zei de stem niet echt, ze liet het me zien, door me exact het moment de dag voordien te tonen waarop ik had kunnen luisteren: zittend aan het mooie Colosseum. Ik was echter volledig in beslag genomen door mijn gsm en diens betoverende camera en had er dus geen oor naar gehad. Ik had het echter kunnen weten, dit is net waarom ik zo graag reis en op ontdekking ga. In die connectie met dat oeroude Colosseum zat een kans om dieper te connecteren met 'de bron', ons universele weten.
Is het menselijk om onszelf te verliezen in het universum van onze smartphone? Ja, natuurlijk wel. Dat ding is erop gemaakt om onze aandacht te gijzelen, welcome to the dark side of psychology.
Is het echter tevens belangrijk om te (h)erkennen dat het een gemiste kans was, met een slapeloze nacht tot gevolg? Evenzeer: Ja, het begint immers bij dat bewustzijn. Jij die je er bewust van wordt wanneer je er de kans toe had om even stil te staan, te voelen en te connecteren. Het leven zit immers boordevol afleiding, als je niet oplet, besef je het pas op je sterfbed.
Het resultaat van mijn gemiste kans die dag is dat het ongeveer 2h in de ochtend is, de nacht voor Joachim's workshop in Rome en ik ben klaarwakker. Zo wakker voel ik me zelfs overdag maar zelden, lang leve de ironie van onze oncontroleerbare binnenkant.
Er is een soort hol gevoel in mijn maag, alsof iets of iemand daar een krater sloeg. Een dof gevoel in mijn hoofd. Een serieuze druk - een tikkeltje zorgwekkend - op mijn borst. Deze keer is het geen zacht stemmetje dat aan mijn mouw trekt, eerder een bulldozer van een stem. Een gebrul van diep vanbinnen (of vanbuiten, ik ben er nog niet helemaal aan uit).
Wat wil het me deze keer duidelijk maken?
Het -of evenwel is het een zij, hij, hun, deze- spreekt een andere taal, vandaar dat ik moet opletten met te snel te 'denken' dat ik het begrijp. Het onmiddellijke instinct op dergelijke momenten is te gaan piekeren en puur vanuit mijn verstand antwoorden te gaan zoeken op allerlei existentiële dilemma's. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik dan niet 'luister' maar spreek.
De kunst zit hem er dus in het spreken voldoende af te wisselen met luisteren.
Van een monoloog naar een dialoog.
Een dialoog met de innerlijke stem, die me enkel antwoorden geeft in de vorm van gevoelens, sensaties en levendige beelden.
Ineens besef ik dat dat zowat de essentie vormt van mijn beroep als psychotherapeut de afgelopen 10 jaar. Ik heb me er m.a.w. meer als voldoende in geoefend die balans tussen luisteren en spreken te vinden. Mochten we dat kunnen vertalen naar iets zichtbaars, kon ik intussen ruimschoots 3 minuten op mijn handen balanceren in het midden van de ruimte. Alleen betreft dit helaas niet zo'n zichtbare skill en bovendien zit er deze keer ook geen zichtbaar persoon rechtover me. Niemand die ik letterlijk kan zien noch horen.
Het enige tastbare aan het gehele gebeuren is mijn pen en mijn notitieboek.
Ik neem een diepe adem en kijk naar binnen.
Ik ben moe. Dat is één ding dat alvast duidelijk is. Welja, het is dan ook 2h in de ochtend, ik ben op van 5h de vorige ochtend en heb er een helse reis opzitten. Dankzij de buikgriep die, niet alleen in België, maar ook in Spanje en binnenkort allicht ook in Italië de ronde gaat.
De vermoeidheid zit echter dieper dan dat. Ik voel dat ik afdrijf in oude gewoontes. Mezelf opnieuw te ver push, teveel cliënt afspraken inplan dan werkelijk goed voor me is. Ik geef het nog steeds niet graag toe aan mezelf dat ik niet gemaakt ben om ontelbare uren therapie te geven. Ik stel ook cliënten niet graag teleur en wil kost wat kost hun proces voorop plaatsen, als dat dan betekent dat er hier of daar 'nog 1 uurtje' bijkomt, achja dan lukt dat wel. Het lijkt allemaal zo onschuldig en heel erg te rechtvaardigen in het moment.
Ik dank de cliënte die recentelijk verbouwereerd opkeek als ik haar zei dat ik haar die bepaalde dag geen volgende afspraak kon aanbieden omdat er 'al 6' andere cliënten op mijn agenda stonden. Geshockeerd herhaalde ze "6? Aamai dat is veel." Waar ik mezelf net nog probeerde aan te praten dat dat helemaal niet zoveel is en dat veel van mijn collega's er wel 7 of 8 inplannen, hielp haar verbouwerering me in te zien dat het eigenlijk objectief bekeken wel wat is: 6 uur lang -intensief- spreken en luisteren. Misschien is het echt wel niet zo vreemd dat dat meer is dan ik werkelijk te geven heb.
Steeds opnieuw kom ik op dit zelfde kruispunt terecht. Ik ben dan ook geen held in oriëntatie waardoor het allerminst een onbekend scenario is.
Opnieuw ben ik erin geslaagd mijn agenda vol te plannen, niet alleen met cliënten, maar ook teamoverlegmomenten, facetimen met vrienden, coachingsessies en spaanse lessen. Ik word er wat moedeloos van als ik ernaar kijk. Ik verhuisde naar Spanje in de hoop wat trager te gaan leven, maar niets lijkt minder waar geweest. De druk nam alleen maar toe.
We denken vaak dat we interne problemen opgelost krijgen door verandering aan te brengen in onze externe omstandigheden, maar in feite is het ergens ook gewoon zeer logisch dat het zo niet werkt. Dat als we de zaken niet bij de wortel grijpen, het onkruid weelderig blijft groeien.
Tevens heb ik ook begrip voor mezelf. Het is gewoonweg een grootse uitdaging om je balans te bewaken, zeker als zelfstandige, geen enkele hand boven het hoofd hebbende. Een mens zou voor minder over zijn grenzen gaan...
Terwijl ik het neerschrijf - aha the therapy of writing toont zich alweer. Halleluja! - begint het me te dagen... Het zit hem daar.
Daar in dat exacte wantrouwen.
Hoezo geen enkele hand boven het hoofd?
EN de innerlijke stem dan?
EN het feit dat het tot nu toe altijd in orde kwam, zowel financieel als op andere vlakken?
Er wordt wel degelijk zorg gedragen voor mij, alleen is het niet -langer- door vader overheid, het is door moeder universum. Onze gedeelde moeder, die het altijd goed met ons voorheeft. Ook al lijkt het -op het eerste zicht- misschien niet altijd zo. Ze is een beetje als een liefdevolle ouder aan de ene kant, maar zonder de gehechtheid en dus zonder de drang je tegen alle tegenslagen te behoeden aan de andere kant.
In tegendeel, ze wil dat je leert en groeit en heel vaak hebben we daar ook tegenslagen voor nodig. Maar dat wil niet zeggen dat er tevens geen zorg voor je gedragen wordt, dat ze niet oneindig veel goeds voor je in petto heeft.
En als je nu met je ogen draait, denkende dat ik gek ben, dat dit quatsch is en dat het universum waarin we leven helemaal geen ziel heeft. Wel dat snap ik volkomen, het is moeilijk om iets dergelijks uitgelegd te krijgen aan ons rationele verstand. Waar ons verstand echter mogelijks wel oor naar heeft is dit: wat werkt er beter voor jou om zin te geven aan je leven? In een betekenisloos of een betekenisvol universum leven? Je zou je kunnen afvragen, los van de 'waarheid' die we in dit geval niet kunnen kennen, wat is de werkbaarheid?
Want in mijn geval leidt nihilisme tot eenzaamheid en angst, ik verlies me in controledwang, vermijding of piekeren. Ik wordt overspoeld tsunami's van gevoelens en de bereidheid om er op mijn eentje te blijven doorgaan neemt zienderogen af.
Hoe meer ik echter verbinding maak met het groter geheel, niet alleen de mensen, maar ook de dieren, de planten en de energie rondom, hoe meer ik voel dat ik er niet alleen voor kan staan omdat ik onlosmakelijk verbonden ben met alles rondom. Een nachtelijke wandeling door het magische Rome maakt dat des te duidelijk. Waar het meestal de natuur is die deze connectie teweegbrengt, kunnen de oeroude tempels in Rome er ook wat van.
Wat zou het betekenen als mijn keuzes de komende tijd een reflectie zouden zijn van vertrouwen in plaats van wantrouwen?
Van overvloed in plaats van schaarste?
Van liefde in plaats van angst?
Het is één ding om erover na te denken en erover te schrijven, het is echter een heel ander paar mouwen om er ook echt naar te leven. Om er een soort duurzame kracht in te ontwikkelen. Duurzame kracht ontwikkelen vraagt immers dat we ons handelen niet enkel laten afhangen van onze motivatie, van onze -steeds wisselende- stroom van gevoelens en gedachten.
We komen opnieuw dezelfde uitdaging tegen als hierboven beschreven: zolang we ons in de zichtbare wereld begeven kunnen we met onze zintuigen navigeren en ons afstemmen op het tastbare, maar eens we ons in de onzichtbare wereld van onze psyche begeven hebben we een ander soort navigatiesysteem nodig.
We kunnen dan niet langer afgaan op tastbare zintuigelijke informatie. Het enige wat we hebben is een veel vager intuïtief gevoel, ons buikgevoel zoals ze zeggen. Darmgevoel zou in feite ook geen slechte term zijn, gezien zich daar heel wat neurotransmitters bevinden.
Waar we net nog dachten dat alles wat onzichtbaar is in ons 'hoofd' zit, blijkt het minstens evenzeer in onze darmen, onze spieren, ons gehele zenuwstelsel te leven. Het ontastbare wordt dan misschien uiteindelijk toch iets tastbaars. Iets voelbaars. Iets wat rondzweeft in ons lichaam, en zich dagelijks kenbaar tracht te maken via onze gevoelens, onze lichaamssensaties.
Een bron van informatie dus dat lichaam van ons, puurdere informatie als die van ons hoofd. Ons lichaam kan immers niet liegen, net omdat ze niet talig is. Ze vertelt het ons gewoon werkelijk zoals het is.
Het is aan ons ernaar te willen luisteren.
Meer hierover?
In september komt mijn eerste boek uit, genaamd 'wakker' bij uitgeverij Beefcake publishing. Het boek wordt gefinancierd via crowdfunding en alle steun is meer dan welkom. Elke bijdrage wordt beloond met één of meerdere exemplaren van het boek en aanvullende extra's als een dagboek, geleide meditaties, een naamsvermelding, een lezing etc.
Meer informatie vind je hier: https://crowdfunding.beefcakepublishing.be/product/wakker/
