"Geldstress". Het is -voor mij- een nieuwe ervaring en tevens besef ik dat dat een grote luxe is. Maar dus het gaat hem over de stress die we voelen als we: of minder geld zien binnenkomen, of meer geld zien buitengaan, of onzeker zijn over het eerste en/of tweede. Dit fenomeen zou intussen eigenlijk één van de nieuwe basisemoties kunnen gaan zijn, niet? Als je het niet kent, dan mag je van veel geluk spreken of heb je jezelf er goed tegen afgeschermd. Maar velen onder ons, die zullen het fenomeen goed kennen. Het is hoogst onaangenaam.
Hoe dan ook, en net zoals alles basisemoties, stuurt het ons gedrag. Ons doen en laten wordt in toenemende mate afgestemd op onze financiën, op het kopen en verkopen, op het verzamelen van 'steeds meer', op het graven en delven van putten; zodanig in de weer zijnde we dat we afgeleid geraken van de essentie. Dat we meer bezig zijn met 'de means' en minder met 'the end'.
In mijn geval zijnde... het uitbouwen van een "bedrijf" en het uitdragen van een "eigen visie". Misschien zonder die aanhalingstekens want dat is het hem net: ik erken zelf niet dat het effectief zo is dat ik het roer net omgegooid heb. Dat ik iets onderneem. Dat dat veel tijd en energie -en in die zin ook geld- vraagt. Dat geld in feite niet meer of minder dan energie is. Dat mijn energie, noch portefeuille, onbegrensd zijn; maar dat dat in werkelijkheid ook heus niet hoeft. Ik hoorde Bob Proctor hierover zeggen dat we rijk zijn, zolang we minder uitgeven dan we hebben. Of we het nu om geld of energie hebben, het is eender.
Wat ik evenzeer steeds meer leer is dat als ik input inneem, ik tijd nodig heb om die te verwerken om ze vervolgens te kunnen archiveren en los te laten. Een eindeloze cirkel, die op zich heel zinvol is, maar over een decennium heen stokte doordat er teveel 'in' en te weinig 'uit' kwam. 6 tot 7 uur op een dag aan gesprekstherapie doen en dan nog eens opleidingen volgen, zorgt voor heel veel waardevolle input. Alleen is er mij niet vertelt -of ik heb het niet willen horen- dat je soms ook even tijd nodig zal hebben om alles verwerkt te krijgen. Zodat de input gefilterd en verwerkt, tot -hopelijk zinnige- output kan leiden.
Verwerken vindt -voor mij althans- als schrijvende plaats; en archiveren vraagt -deze is universeler- rust. Loslaten is een speciaal fenomeen dat vrij natuurlijk uit de 2 voorgaande kan vloeien en het allerminst op commando gebeurt.
Dat op zichzelf motiveert me dus steeds meer om te gaan schrijven. Hier. In schriften. In wordfiles. Op social media. Hoe meer ik het doe, hoe meer inspiratie er lijkt te komen. Hoe meer vertrouwen ik erin ontwikkel en tevens ook een uitlaat/verwerkingsklep vind.
En wat ik er vooral, nog het allermooist aan vind, is dat het dus wel degelijk bestaat dat een mens iets in de wereld plaatst wat EN betekenisvol is EN tegelijk stroomt als natuurlijk bronwater. Vloeibaar, onvermoeibaar stromen de woorden eruit. 'De weg van de minste weerstand'.
Terwijl ik het neerpen komt er al weerstand bovendrijven: het culturele idee dat je niet 'the easy way out' mag kiezen. Dat dat gemakzuchtig, naïef en lui is. Dat je moet afzien, veel en hard moet werken en niet teveel mag dromen. Dat je jezelf en alle anderen hierdoor alleen maar teleurstelt enzoverder. You know how it goes. Het is een liedje dat we met zen allen plat gedraaid hebben.
Is het niet tijd voor een nieuw liedje? Eentje waar we blijer van zouden worden? Ik weet al wat je denkt, "het leven is niet all sunshine & lollypops hoor". Allemaal goed en wel. Het leven is moeilijk, klopt. Echter: "Pain is inevitable, suffering is optional" (van o.a. Haruki Murakami & the Dalai Lama; google weet niet wie er nu eigenlijk eerst mee afkwam, maar stipt tevens mooi aan dat dat er in feite ook niet toe doet).
Het gaat me dus vooral om het tweede. Gezien het leven sowieso al moeilijk genoeg is, waarom doen we er dan zo nodig 3 scheppen bovenop? Wie heeft beslist dat we dan maar beter met zen allen een bende droogstoppels moesten worden. Dat we dan maar op cruisecontrol moeten leven, alsof we de 'simulatieknop' zolang geleden hebben ingedrukt en nu haar bestaan uit het oog zijn verloren.
Dat is dan toch ook een beetje gemakzuchtig te noemen, niet? Tegelijk is het vooral ook oprecht jammer. Een gemiste kans. Een gemiste afrit. Een gemiste ervaring. 150000 gemiste ervaringen. Niet dat we dan FOMO (*fear of missing out) moeten ontwikkelen, maar het omgekeerde - wat we misschien 'risicoaversie' zouden kunnen noemen - is evenmin handig. Het houdt ons vast in een leven dat niet van ons is. Het leidt ons tot keuzes die niet van ons zijn, zowel de grote als de dagelijkse kleintjes.
Het is alsof je het tankstation bent binnengereden en daar zolang bent gebleven dat je er je kamp opsloeg en het vervolgens - verkeerdelijk- aanzag als je huis. Het is niet omdat je ergens heel lang vertoeft dat dat je eindbestemming moet zijn. Noch letterlijk, noch figuurlijk. Het voelt dan wel vertrouwd, het is niet persé van - noch voor ons. Het is een tankstation. Je tankt even bij en je hervat je reis.
Welke reis?
Die van je leven.
Het JOUWE.
Niet het mijne,
Niet dat van je moeder, je vader, je zus of broer
Niet dat van je vrienden
Niet dat van je collega's
en al zeker niet dat van Walt Disney.
Het jouwe. Jouw waarheid. De realiteit die jij wenst te creëren. Jij bent de bestuurder -de enige trouwens- en jij hebt het kompas. Enkel jij. Niet je psycholoog, huisarts, therapeut noch idool. Jij. Potentieel moet je het wel nog even afstellen op het noorden. Potentieel is het wat in de war geraakt doordat je -over de loop van je leven- al ontelbare boodschappen absorbeerde van buitenaf. Als een spons dringt het allemaal binnen. Verzadigd en verblind het ons. Versmacht het ons. En rijden we dus op cruisecontrol, misschien al heel erg lang.
Maar het feit dat je hier nog steeds zit en ademt, maakt het tevens een feit dat je de simulatieknop op elk moment kan uitzetten en het avontuur van het effectief uitstippelen van je route, kan aangaan.
Toegegeven, het zal/kan:
- Pijnlijk en lastig zijn
- 'geldstress' of enig andere vorm van onzekerheid op je afvuren
- Je schaduwkanten belichten, de kantjes die je liever verborgen houdt voor de buitenwereld
En ook, vooral:
- Zal het je vervullen op een manier dat middelen, mensen, geld, noch shoppen - ooit duurzaam zullen kunnen
- Kan je trots zijn en jezelf erom waarderen
- kan je thuiskomen in jouw leven.
De keuze is aan jou.